| Για όσους είναι γεννημένοι πριν το 1980 |
|
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πως καταφέραμε να επιβιώσουμε. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδέψαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα μικρό αυτοκινητάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς βοηθητικές ρόδες, κράνη και προστατευτικά.  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια και επικίνδυνα. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρίζαμε στο σπίτι παρά μόνο όταν νύχτωνε για τα καλά. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά, παρά μόνο οι φωνές της μάνας μας που φυσικά κάναμε πως δεν ακούγαμε. Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν έφταιγε κάποιος άλλος, ούτε και υπήρχε κάποιος νόμος να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγαμε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για εμάς και όλα θεραπευόταν με λίγο ιώδιο (νερό από καμιά βρύση) και φυσικά κανείς δεν γνώριζε για ράμματα. Δεν κατηγορούσαμε ποτέ κανένα παρά μόνο τον εαυτό μας. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο μα είχαμε μάθει να το ξεπερνάμε. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό και αναψυκτικά και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε και ψείρες στο σχολείο και οι μανάδες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξίδι. Δεν είχαμε Playstation, Nintento, ένα σωρό τηλεοπτικά κανάλια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Ποτέ δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν, για να παίξουμε μπάλα, σκλάβα, κυνηγητό, κρυφτό… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα και σύρματα και μπάλες ποδοσφαίρου με πανιά δεμένα. Κυνηγούσαμε πουλιά με παγίδες (πάτες), σφεντόνες και αεροβόλα παρόλο που ήμασταν ανήλικοι, έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε και κάποιος ενήλικας να μας επιβλέπει. Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω. Αλήθεια πως τα καταφέραμε;… Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Κάναμε τρείς μήνες διακοπές το καλοκαίρι και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες παίζοντας. Ψαρεύαμε με μια πετονιά και ένα αγκίστρι και κολυμπούσαμε στο ποτάμι χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα και όχι πιάνοντας κουβέντα στο διαδίκτυο. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε! Αν είσαι από τους «παλιούς»… είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί!!! |
World Time
Follow us
Δημοσκόπηση
Ημερολόγιο
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Πρόσφατα Άρθρα
