Εφυγα.

Ενοιωσα ότι έπρεπε να δραπετεύσω, χωρίς να ξέρω από που.
φυλακισμένο το σώμα μου δέν ηταν, αλλά το μυαλό και η ψυχή μου  ηταν.
Σκέφτηκα να παω  στο χωριό.
Εφτασα βράδυ, έπεσα να κοιμηθώ.
Ξύπνησα από τη πολύ ησυχία, ξημερώματα.

Απόλυτη ησυχία.

Εψαχνα να βρω το βουητό που βασάνιζε τ αυτιά μου όταν πήγαινα για ύπνο, σε σημείο που νόμιζα ότι είχα πρόβλημα ακουστικό.

Εψαχνα να βρω τα νεύρα μου, για το θόρυβο που με ξυπνάει κάθε πρωι, λεωφορειο, σκουπιδιάρικο, μηχανάκι, ασσανσέρ, καζανάκι, σκύλος, ή τα πιάτα στη κουζίνα.

Πουθενά τίποτα.

Απόλυτη ησυχία.

Αρχισα να καταλαβαίνω ότι στη πόλη, μέσα στ αυτιά μου υπάρχει ΠΑΝΤΑ, ένας βασικός θόρυβος, έντονος θόρυβος, τον οποίο έχουν συνηθίσει τ αυτιά μου,

και πάνω σ αυτό το θόρυβο, γράφονται όσα ακούω, όσα λέω, όσα προσπαθώ να κατανοήσω.

Εδώ, χωρίς αυτό το συνεχές βουητό, τ αυτιά ξεκουράζονται, και το μυαλό μπορεί να δουλέψει, σε ήσυχο περιβάλλον.

Αν δεν υπάρχει ο θόρυβος της Πόλης, νευριάζεις πιο δύσκολα, σκέφτεσαι πιο ξεκούραστα, αργοπορείς, χωρίς να το καταλαβαίνεις, το ρυθμό σου.

Ακόμα και τα μνημόνια, παίρνουν μια διαφορετική χροιά.

Λείπει ο πανικός.

Λείπει η πολυλογία,

Λείπει ο θόρυβος.

Αν, εκτός από αυτόν, αφαιρέσεις και το "θόρυβο", το πολιτικό και τον οικονομικό,
(των Μ.Μ.Ε.κυριως) τότε μπορείς να δεις ότι, αυτό που μένει, δεν είναι ανίκητο, δεν είναι καταστροφικο, δεν είναι μη ανατρέψιμο.

Αρκεί να νικήσουμε το "θόρυβο" της πόλης, αυτόν που μας τρελαίνει, και δεν μας αφήνει να σκεφτούμε και να δράσουμε ήρεμα.

Απόλυτη ησυχία.

Το μόνο που ακούω είναι ο θόρυβος του ανεμιστήρα του lap top.

Και τα πουλιά, κάπου μέσα στο χώρο, κάπου μέσα στο χωριό.

Σαν να τραγουδούν,

"ελπίζουμε"...