Κάτι άλλαξε. Απο τότε που οι ευθύνες φύγαν από το εγώ και ήρθαν στο εμείς, για μένα, κάτι άλλαξε. Ήμουν πάντα ένα παιδί της πόλης,  μεγαλωμένος  σε αυτήν με τις συνήθειές της , τα καλά της και τα κακά της. Τώρα όμως ζηλεύω την ζωή στο χωριό όπως την αντικρύζω σήμερα .

Παλαιότερα αν με ρωτούσες για ποιον λόγο ένας νεος θα ήθελε να παρατήσει την ζωή στο χωριό και να μεταναστέυσει στην πόλη ήταν πρώτος και καλύτερος οι ευκαιρίες. Η ευκαιρία για δουλειά, να γνωρίσει περισσότερο κόσμο, να ζήσει στις ευκαιρίες που ακούει και βλέπει απο την τηλεόραση και τα μέσα ενημέρωσης, παραδοσιακά ή μη. Το πρώτο όμως είναι η δουλειά.
Πρίν λίγο καιρό  κατεβήκαμε οικογενειακώς στο χωριό.  Αντιμετωπίζοντας κάθε δυσκολία της πόλης σκεφτήκαμε το ενδεχόμενο μιας μετεγκατάστασής μας στο χωριό. Σκεφτόμασταν τί όμορφα που θα ήταν. Σε τι ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον θα μεγαλώναμε τα παιδιά μας. Σε πόσο ήρεμους ρυθμούς ζωής θα μεγαλώσουν στο περιβάλλον που αύριο-μεθάυριο θα συμβιώνει μαζί τους. Το ονειρευόμασταν και είναι ένα πολύ όμορφο όνειρο. Δουλειά όμως?

Είμαι σίγουρος ότι δεν έχουμε τα πρωτεία σε αυτό το όνειρο. Αν με ρωτούσαν λίγα χρόνια πριν,  αν θα έμενα στο χωριό , θα αρνιόμουν από τις πρώτες κιόλας λέξεις. Τί θα γινόταν με την δουλειά και τί είδους δουλειά θα έκανα? Τί θα έκανα Σάββατο βράδυ? Τις κρύες νύχτες του χειμώνα πως θα διασκέδαζα? Που θα έβρισκα νέους στην ηλικία μου και πόσοι θα ήταν αυτοί? Δεν θα ήμουν κάπως απομονωμένος?

Απο τότε που υπήρξε η προοπτική όμως και δημιουργήσαμε οικογένεια όλα άλλαξαν. Άλλαξε κατ’ αρχήν η κοσμοθεωρία μου, το πως βλέπουμε τον κόσμο. Σταματήσαμε να βλέπουμε για το εγώ μας και βλέπουμε για το εμείς. Με αυτήν την βάση ναι θα ερχόμουν να μείνω στο χωριό και θα προσπαθούσα να έκανα μια δουλειά για να μας προσφέρει τα προς το ζείν.  Φαντάζομαι ότι σε αυτό το όνειρο δεν είμαι μόνος. Κάπου θα υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται την ζωή στο χωριό. Μια ζωή που δεν χρειάζεται για να πας σε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο 50€ βενζίνη, που δεν χρειάζεται 1 ώρα απ την ζωή σου μες στην κίνηση για να πας να διασκεδάσεις, που δεν χρειάζεται να διπλοκλειδώνεις την πόρτα σου κάνοντας την προσευχή σου μήπως και μπει κάποιος μέσα στο σπίτι σου, μια ζωή που σε ανταμοίβει με άγχος και στρές σε κάθε έκφανσή της.

Σε μία συζήτηση με ένα φιλικό πρόσωπο που μένει μόνιμα στο χωριό η ερωτοαπόκριση ήταν κάπως έτσι: “Πως τα πάτε εδώ στο χωριό?”. “Φτώχες αλλά απ ότι φαίνεται και σεις μέσα στην πόλη δεν πάτε πίσω…”. Πόσο δίκιο είχε…

Αλήθεια, είναι θέμα καθαρά ποιότητας ζωής. Η ζωή στην πόλη και δη σε μία μεγαλούπολη είναι ιδιαιτέρως ακριβή. Μπορεί να υπάρχουν ένα σωρό δραστηριότητες να ακολουθήσεις, αλλά έχουν περιοριστεί οι δραστηριοτητες που  μπορείς να ακολουθήσεις λόγω έλλειψης χρόνου και χρήματος. Αυτος ο κατ’ οίκον περιορισμός ενισχύεται απο το κλίμα τρόμου και φόβου για αυτά που μπορούν να συμβούν σε μία μεγαλούπολη. Αυτός ο περιορισμός σε χρόνο, χρήμα και η ανασφάλεια συμμετέχει σε μία ποιότητα ζωής ίσως διαφορετική απο αυτήν που θέλαμε.

Και ποιος δεν θα ήθελε να έχουν τα παιδιά μας ένα σπίτι που βγαίνοντας έξω μπορούν να παίζουν μέχρι να βραδιάσει μέσα στην φύση, το φυσικό τους περιβάλλον δηλαδή, με όλα αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πια και αυτό είναι φανερό σε κάθε τομέα της ζωής μας.

Επανέρχομαι πάλι στο θέμα της δουλειάς. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος μαζέυει όλο το κουράγιο , την δύναμη και τις ελπίδες και παίρνει την μεγάλη απόφαση να ζήσει στο χωριό.Τί θα κάνει? Αρκεί οι νεοφερμένες και πολύ όμορφες ιδέες ομολογουμένως όπως αγροτουρισμός και οι βιοκαλιέργειες να προσφέρουν τα ως προς το ζειν? Ή μήπως θα πρέπει να γίνει μια στροφή σε παραδοσιακά επαγγέλματα? Και αν όλα αυτά τα επαγγέλματα υπάρχουν ήδη, ποίος θα τολμήσει να κάνει ένα τέτοιο άνοιγμα? Κανείς ή λίγοι. Και απο τους λίγους που θα προσπαθήσουν ενδεχομένως ακόμη πιο λίγοι να τα καταφέρουν.

Το χωριό ομολογουμένως μπορεί να σου προσφέρει πολύ καλή ποιότητα ζωής συγκριτικά με μία πόλη. Μπορεί να σου γλιτώσει χρόνο και χρήμα. Μπορεί να σου προσφέρει ασφάλεια και ενα περιβάλλον , αν όχι ιδανικό, τουλάχιστον καλύτερο για τα παιδιά μας. Ποιός όμως αφήνει μια δουλειά από μία πόλη για να τολμήσει κάτι τέτοιο? Κάποιες τέτοιες σκέψεις κάνω και αισθάνομαι πλεονέκτης.

Προσπαθώντας να ιεραρχήσω τις παραπάνω σκόρπιες σκέψεις για την ζωή στο χωριό καταλήγω στα εξής συμπεράσματα:

1.Το να θέλει κάποιος να μετεγκατασταθεί στο χωριό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είθε η τύχη να ευνοήσει τους τολμηρούς.
2.Το πρόβλημα της ανεργίας χτυπάει και την πόρτα του χωριού. Και ίσως εκει το πρόβλημα να είναι μεγαλύτερο.
3.Η ποιότητα ζωής που υπόσχεται το χωριό είναι σαφώς καλύτερη. Μακάρι να αξιωθούμε όσοι θέλουμε κάτι τέτοιο να το πετύχουμε στην ζωή μας.
4.Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα χωριό είναι μεγάλα και πολλές φορες διαφορετικά απο αυτά που αντιμετωπίζει μια πόλη. Τα προβλήματα που φαίνονται στα δελτία ειδήσεων δεν είναι απαραίτητα και προβλήματα που αντιμετωπίζει το χωριό και το αντίστροφο.
Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να πετύχω κάτι τέτοιο. Προς το παρών δεν το έχω αποφασίσει να το προσπαθήσω. Το σκέφτηκα και το έψαξα λίγο και συνάντησα τοίχο. Μακάρι να μην μπει και αυτό στο κουτάκι με τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Θα δείξει…