ΤΑ ΕΞΟΧΙΤΙΚΑ
(Από την εφημερίδα "ΤΑ ΒΡΟΥΒΙΑΝΑ" αρ. φύλλου 7 έτος 1993 αφιερωμένο στα Βρουβιανά που χάνονται)

Παλιότερα το Δημοτικό μας Σχολείο είχε πολλά παιδιά. Δεν ήταν μόνο αυτά που έμεναν οι οικογένειές τους μέσα στο χωριό. ¨Ηταν και των μικρών οικισμών, έξω από το χωριό. Από το Πλακωτό, το Γιοφύρι, το Χαλίκι, τις Κοπρισιές, τη Λιτσούλα αλλά και τον Αη Βλάσση και τα Πηγάδια. ¨Ημαστε τα εξοχίτικα. Τα Μακρόπουλα,, τα Καλυβόπουλα, τα Ζαχαρόπουλα, τα Μουτσωκόπουλα, τα Ροϊδόπουλα. Κάθε μέρα που σχολάγαμε, αφού πρώτα τρώγαμε το ψωμοτύρι που μας βάζανε από το σπίτι και αφού περνάγαμε το Εικόνισμα και τις Σπηλούλες υπήρχε το δίλημμα διαχωρισμού της μεγάλης παρέας.Τις περισσότερεςφορές ξεχωρίζαμε στη λάκκα στο Πλακωτό. Δεν φθάναμε εξάλλου και γρήγορα. Κάναμε αποτίμηση της σχολικής ημερας. Ξαλαφρώναμε τις κορομηλιές και τις αγραπιδιές ,που συναντούσαμε στο δρόμο μας, φραμένες και μή.Μαζεύαμε και τρώγαμε ξυνήθρες.Καθιστούσαμε άνουρες όσες σαύρες, στο χωριό μας τις λένε τσουπελέκες, συναντούσαμε.Τρομάζαμε στη θέα των φιδιών. Συναντούσαμε σχεδόν καθημερινά οχιές, τυφλίτες, δεντρογαλιές.Οι μεγαλύτεροι αψηφούσαν τον κίνδυνο και τα σκότωναν. Οι μικρότεροι ξέκοβαν από την παρέα πολλές φορές, κρύβονταν και τρόμαζαν τους υπολοίπους.Μαθαίναμε στη διαδρομή τα ποιήματα και τους διαλόγους των σχολικών εορτών.Συχνά νυχτώναμε γιατί την επιστροφή την κάναμε περίπατο, γιορτή, πανηγύρι. Πολλές φορές μας συνέφερε το σφύριγμα του δασκάλου από την Κακιά Μελίστα,που είχε βγει για περίπολο. Και το επόμενο πρωινό ρουφώντας ένα ποτήρι φρέσκο γάλα και με ρολόι τον ήλιο, ξεκινούσαμε χαρούμενοι για το σχολείο. Με πιο αποφασιστικά βήματα τώρα, μήπως και προλάβουμε πριν το κουδούνι τα αγόρια να παίξουμε "τόπα στ΄αλώνι" και τα κορίτσια να χορέψουν "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα"
Αντιπαρερχόμενος τις δύσκολες χειμωνιάτικες μέρες, καθώς και τη μεγάλη απόσταση για τα Πηγαδιώτικα που ταλαιπωρήθηκαν μέχρι το1965 που απέχτησαν δικό τους σχολείο, για τα εξοχίτικα η διαδρομή ,ειδικά την ¨Ανοιξη ήταν χάρμα. Η ομορφιά της φύσης ξεδιπλωνόταν στα πόδια μας.Ανθισμένα δέντρα, πρασινάδα, κούκος, αηδόνια.Μάθημα οικολογίας καθημερινά. Το οικοσύστημα στην πλήρη αρμονία του, συνυφασμένο με την αθωότητα των παιδικών μας ψυχών.
¨Ηταν όμορφα τότε που ήμασταν εξοχίτικα, που ήμασταν μαθητές, που ήμασταν πρωτίστως ΠΑΙΔΙΑ.
΄Οσοι από εμάς ζούμε στο αθηναϊκό νέφος, στο μποτιλάρισμα, στο άγχος της μεγαλούπολης, αναπολούμε με πολλή νοσταλγία την ιδιαιτερότητα αυτή της μαθητικής μας ζωής. (ΑΙΑΣ)