| Αγροτικές εργασίες |
|
Σελίδα 1 από 3 Όργωμα και σπορά.Θέρος. Αλώνισμα. Λίχνισμα. Συγκομιδή του καλαμποκιού. Η γεωργία αποτελούσε μέχρι πρόσφατα τον κυριότερο κλάδο της οικονομίας μας.Οι βασικές ανάγκες διατροφής που κάλυπταν τα προϊόντα της, την ανέδειξαν σε κυρίαρχη απασχόληση όλων των κατοίκων, από τα πολύ παλιά χρόνια.Προ του 1930 οι συνθήκες δουλειάς που είχαν να αντιμετωπίσουν οι γεωργοί στα χωριά, ήταν κάθε άλλο παρά ιδανικές. Ο ελάχιστος κλήρος Γής που αναλογούσε σε κάθε οικογένεια, τα πρωτόγονα μέσα καλλιέργειας, ο μεγάλος αριθμός ακτημόνων, οι τεράστιες μοναστηριακές εκτάσεις, κ.α. έκαναν την προσπάθεια αυτών που ήθελαν να ζήσουν από τη γη τους πιο δύσκολη. Έχοντας οι περισσότεροι λίγα χωράφια, αναγκαζόταν να δουλεύουν όλη μέρα, ολόκληρο σχεδόν το χρόνο, εκχερσώνοντας σύγχρονος (παράνομα ή νόμιμα) και προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να αυξήσουν όσο το δυνατόν την καλλιεργήσιμη τους έκταση. Η απόδοση των χωραφιών σε σχέση με την κοπιαστική εργασία, ήταν ελάχιστη και οι γεωργοί που πραγματικά αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης, ήταν αναγκασμένοι για λίγα σακιά σιτάρι ή καλαμπόκι, να υφίστανται τις βασανιστικές συνθήκες εργασίας στα χωράφια για ολόκληρο το χρόνο. Εκτός από όλα αυτά τα προβλήματα, οι γεωργοί είχαν να αντιμετωπίσουν και την αντικειμενική αδυναμία τους να καλλιεργούν τα χωράφια τους κάθε χρόνο (ιδικά την ίδια καλλιέργεια), γιατί η συνεχής καλλιέργεια μειώνει την αποδοτικότητα τους. Τα χωράφια τα όργωναν συνήθως 3 με 4 φορές. Τα οργώματα άρχιζαν με το τέλος του χειμώνα, αλά τα πιο χρήσιμα, όσο και κοπιαστικά επειδή η γη ήταν δυσκολοκαλλιέργητη, ήταν αυτά του καλοκαιριού που τα χώματα λιαζόταν και η απόδοσή τους ήταν μεγαλύτερη. Όργωμα και σπορά: Με τα πρωτοβρόχια του Φθινοπώρου άρχιζε η σπορά. Πρώτα θα έσπερναν τα κουκιά, τις φακές, το βίκο, το ρόβ, τις βρώμες και τα κριθάρια, τα «βρωμοκρίθαρα» όπως έλεγαν μονολεκτικά τα δυο τελευταία. Τέλη Οκτωβρίου έσπερναν τα σιτάρια, που υπήρχαν δυο ποικιλίες, το ντόπιο και η καμπέρα (προερχόταν από την πόλη της Αυστραλίας Καμπέρα). Τον σπόρο οι γεωργοί τον ετοίμαζαν από την προηγούμενη χρονιά. Διάλεγαν τα καλύτερα δεμάτια από τη θημωνιά, έσπαγαν με τον κόπανο τα στάχυα, καθάριζαν τα σιτάρι και το κρατούσαν για τη σπορά του επόμενου χρόνου. Όταν άρχιζε η σπορά, οι γεωργοί έβαζαν μέσα στο τσουβάλι που είχαν το σπόρο, ένα ρόδι και δεν το έβγαζαν μέχρι να τελειώσει η σπορά. Ευχόταν με αυτόν τον τρόπο τα σπαρτά τους να γίνουν και να μεγαλώσουν, όπως τα σπυριά του ροδιού. Η σπορά διαρκούσε μέχρι τα Χριστούγεννα περίπου. Πρώτα ο γεωργός μετρούσε μια ‘’σποριά‘’ από το χωράφι του, δέκα βήματα σε πλάτος και αν το χωράφι είχε μεγάλο μήκος το χώριζε σε ‘’στροφάρια‘’ και στην έκταση αυτή σκορπούσε το σπόρο, που είχε μέσα σε ένα τρίχινο σακούλι, τον ‘’σπαρτοντροβά‘’, που είχε κρεμασμένο στον ώμο του.  Όσο αφορά τη σπορά καλαμποκιού, υπήρχε ο ΄΄παρασποριάρης΄΄, ο οποίος πήγαινε πίσω από τον ΄΄ζευγολάτη΄΄ και έριχνε το σπόρο σπυρί-σπυρί και σε συγκεκριμένη απόσταση, μέσα στην αυλακιά. Μόλις τελείωνε η σπορά, άρχιζε το σβάρνισμα, που σκοπό είχε να σπάσει τους μεγάλους σβόλους (μπλάνες) και να καλυφτεί ο σπόρος με χώμα. Το όργωμα γινόταν τα παλιά χρόνια με ξύλινο αλέτρι. Είχε μήκος δυόμιση περίπου μέτρα, αρκετά μεγαλύτερο δηλαδή από το ΄΄σιδεράλετρο΄΄ και όλος ο εξοπλισμός ήταν ξύλινος, εκτός από το σιδερένιο υνί. Το κατασκεύαζαν ειδικοί τεχνίτες. .jpg) Ένα ξύλινο αλέτρι είχε τα έξης εξαρτήματα, που το κάθε ένα είχε το δικό του ρόλο κατά τη διαδικασία του οργώματος: -Το πίσω μέρος του αλετριού, το οποίο κρατούσε ο γεωργός και λεγόταν ΄΄αλετροπόδι΄΄. - Το μέρος του αλετριού πάνω στο οποίο ήταν σφηνωμένο τα υνί, με τη βοήθεια μιας ξύλινης σφήνας. - Στις δυο πλευρές ήταν στερεωμένα τα ΄΄ξυλάχτια΄΄, ο ρόλος των οποίων ήταν να ανοίγουν την αυλακιά. -Το ΄΄σταβάρ΄΄ ήταν ο άξονας του αλετριού που συνέδεε το αλέτρι με το ζυγό. Ο ζυγός έμπαινε πάνω στον αυχένα των βοδιών και τον σταθεροποιούσαν με τις ΄΄ζεύλες΄΄ και τις ΄΄λιμνιστίρες΄΄, φτιαγμένες από δέρμα βοδιού. Το όργωμα γινόταν επίσης και με άλογα ή μουλάρια. Ζεύονταν με ΄΄αλεμαριές΄΄ από όπου ξεκινούσαν τριχιές, οι οποίες κατέληγαν στα ΄΄παλατζέτα΄΄ και αυτά προσαρμοζόταν πάνω στο αλέτρι. Ο γεωργός για να παροτρύνει και να καθοδηγεί τα ζώα, χρησιμοποιούσε τη ΄΄βουκέντρα΄΄. Η ΄΄βουκέντρα ηταν ένα μακρύ ξύλο, που στη μια άκρη ήταν στερεωμένο ένα καρφί και στην Αλή η ΄΄ξιάλ΄΄ για να καθαρίζει το υνί. Το σηδεράλετρο έκανε την εμφάνιση του γύρω στα 1920 και η χρήση του γενικευτικέ μετά το 1925. |
World Time
Follow us
Δημοσκόπηση
Ημερολόγιο
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Πρόσφατα Άρθρα
