| Παλιά παιχνίδια |
|
Σελίδα 1 από 4 Παρακολουθώντας κανείς τα σημερινά παιδιά, να βυθίζονται όλο και περισσότερο στους υπολογιστές, σε παιχνίδια που τα παρασύρουν μέσα σε πλασματικούς κόσμουςόπου προσπαθούν να σκοτώσουν, να κυριεύσουν ή να κλέψουν με την βοήθεια του φανταστικού και ανήθικου τις περισσότερες φορές ήρωα τους, σκεπτόμαστε την εποχή που ήμασταν στην ηλικία τους και αλωνίζαμε τα σοκάκια και τις αλάνες που υπήρχαν, παίζοντας με τα δικά μας παιχνίδια. Βέβαια, εάν αναλογιστούμε την μεγάλη χρονολογική διαφορά, η σύγκριση είναι αδύνατη και συνάμα αδόκιμη, όμως οι συνειρμοί έρχονται αυτόματα, ενώ οι απορίες των παιδιών για αυτά τα παιχνίδια τους δημιουργούν χαμόγελα και... συμπάθεια. Προσδοκώντας λοιπόν να παρουσιάσουμε στα σημερινά παιδιά, τα ξεχασμένα και χαμένα στον χρόνο παιχνίδια, αλλά και με την φιλοδοξία να τα φέρουμε στη θύμηση αυτών που τα έπαιζαν, τα καταγράφουμε παρακάτω: Από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της εποχής εκείνης, ήταν ότι τα πιο αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναμε μόνοι μας, αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε από μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι. Βέβαια ορισμένα από αυτά ήταν επικίνδυνα , χωρίς να ξεχνάμε ότι και εμείς δεν ήμασταν άγιοι, ενώ σε κάποια άλλα ο αγώνας πολλές φορές δεν ήταν απλά για την νίκη αλλά και για την διατήρηση της σωματικής μας ακεραιότητας. ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΑΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΣΦΕΝΤΟΝΑ:  Ξύλο με δίχαλο στο πάνω μέρος, στο οποίο δενόταν το λάστιχο ( τις περισσότερες φορές κομμάτι από σαμπρέλα). Στο σημείο που έμπαιναν τα ΄΄πυρομαχικά΄΄ στη μέση από το λάστιχο, έμπαινε ένα κομμάτι πιο φαρδύ, για να κρατάει σταθερή την πέτρα (συνήθως κομμάτι ΄ψίδι΄). Επικίνδυνο και απαγορευμένο παιχνίδι που έφτιαχναν οι μεγαλύτεροι, αφού εύκολα κάποιος μπορούσε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά εάν χτυπούσε στο πρόσωπο ή στο κεφάλι με τις πέτρες που εκτοξεύανε. Κρατούσαμε με το ένα χέρι το ξύλο, με το άλλο τεντώναμε το λάστιχο και αφού είχαμε τοποθετήσει τα «πυρομαχικά», ήμασταν έτοιμοι για το παιχνίδι μας. Το χρησιμοποιούσαμε για να κυνηγήσουμε πουλιά, αλλά και για να συναγωνιστούμε στην σκοποβολή. Ενίοτε σπάγαμε κανένα τζάμι ή καμιά λάμπα των στύλων της ΔΕΗ. ΡΟΔΑ: την φτιάχναμε από πολύ χοντρό σύρμα, το φτιάχναμε στεφάνι και για τροχό βάζαμε ένα λάστιχο νερού, η βρίσκαμε από κανένα πεταμένο παιδικό καροτσάκι. Φτιάχναμε και μια στέκα, πάλι από το σύρμα, της κάναμε ένα δίχαλο στο κάτω μέρος και την είχαμε για να σπρώχνουμε τη ρόδα, αλλά και για οδηγό. Πολύ αγαπημένο παιχνίδι, καθώς διανύαμε με αυτό ατέλειωτα χιλιόμετρα ενώ για να δοκιμάζουμε την δεξιοτεχνία μας φτιάχναμε ειδικές "πίστες" αγώνων. ΣΥΡΜΑΤΙΝΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Για τους μερακλήδες της εποχής! Πραγματικά όμορφες κατασκευές με τιμόνια σπέσιαλ, ταχύτητες στο χέρι, καθρέπτες, φωτά (βάζαμε μια μπαταρία πλακέ με ένα λαμπάκι ενσωματωμένο επάνω της και την δέναμε στον ξύλινο άξονα που κατέληγε στις συρμάτινες ροδές) και άλλες ατέλειωτες τροποποιήσεις πριν την βόλτα στο χωριό για να δείξουμε το καινούργιο μας μοντέλο. ΤΣΟΥΛΙΘΡΑ: σημείο του παιχνιδιού ήταν η απότομες κατηφορικές πλαγιές. (όπως το σφλάκι και η τσιούκα στις τρεις αδερφούλες κ. α). Καθισμένοι πάνω σε μια σανιδά ( η άλλο επίπεδο αντικείμενο) με καρφωμένο ένα ξύλο σε σχήμα σταυρού στην άκρη, όπου βάζαμε τα ποδιά μας και ένα σύρμα δεμένο για να κρατιόμαστε, ανεβαίναμε στην κορυφή όπου ξεκινούσαμε την ελεύθερη πτώση και ο θεός βοηθός!! Φρένο μας; καμιά τούφα, κανένα ρέμα ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μας σταματήσει. Αυτό και αν ήταν επικίνδυνο παιχνίδι. Πολλές φορές καταλήγαμε στο πιο κοντινό «κέντρο υγείας», σε καμιά βρύση δηλαδή να ρίξουμε λίγο νερό και να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας. ΚΟΥΝΙΑ: Το καλοκαίρι ιδιαίτερα, αλλά και την άνοιξη ή το φθινόπωρο όταν ο καιρός ήταν καλός, τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, φτιάχναμε τις κούνιες με τριχιά, που τα «πράματα» είχαν περασμένα στο σαμάρι τους ή με τριχιά, που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να φορτώνονται το ζαλίκι. Η κούνια ρίχνονταν σ’ ένα κατάλληλο χοντρό κλωνάρι δέντρου. Κατά το ρίξιμό της, πετούσαμε την τριχιά ( πολλές φορές διπλή για περισσότερη ασφάλεια) πάνω από το κλωνάρι που διαλέξαμε και δέναμε σφιχτά σε κόμπο τις δύο άκρες της κάτω στη βάση (έδρα) της, όπου καθόμασταν. Πολλές φορές βάζαμε στην έδρα της κούνιας ένα μικρό μαξιλάρι για να μην μας κόβει η τριχιά τον πισινό μας. Η ΣΑΪΤΑ: Η σαΐτα, αυτή η μικρή κι απλή στην κατασκευή της, γίνονταν από μια κόλα χαρτί τετραδίου . Το χαρτί αυτό διπλώνονταν στα δυο σε σχήμα ισοσκελούς τριγώνου και ξαναπλώνονταν αντίστροφα στα τέσσερα , για να πάρει το σχήμα της γνωστής σαΐτας που τα παιδιά εξακόντιζαν με τους δείκτες των χεριών τους. Το ορθογώνιο τμήμα του χαρτιού που περίσσευε , κόβονταν με το χέρι σε μια μακριά στενή λωρίδα, που αποτελούσε την ουρά της σαΐτας ΦΥΣΟΚΑΛΑΜΑ: αδειάζαμε εσωτερικά τα καλάμια και φυσούσαμε από μέσα ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Στόχος συνήθως, συμμαθητές και φίλοι. |
World Time
Follow us
Δημοσκόπηση
Ημερολόγιο
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Πρόσφατα Άρθρα
