| Συνεργασία και αλληλεγγύη |
|
Από τη στιγμή που οι άνθρωποι ως εύλογα ζώα, άρχισαν να οργανώνουν τη ζωή τους σε κοινωνίες, χιλιάδες χρόνια πριν, γεννήθηκαν οι ανάγκες της αλληλεγγύης, συνεργασίας ως απαραίτητα στοιχεία της επιβίωσης τους.
Αυτά τα στοιχεία στην περιοχή μας και ιδιαιτέρα στο χωριό μας, ήταν και ευτυχώς είναι και σήμερα βαθειά ριζωμένα στη συνείδηση των ανθρώπων. Το χωριό μας, όπως και τα περισσότερα χωριά, κυρίως τα ορεινά, της επαρχίας μας ειδικότερα, αλλά και της χώρας γενικότερα, ήταν αδύνατο να επιβιώσουν χωρίς τα παραπάνω αυτά στοιχεία. « η Κατερίνα, είναι νύφη στο χωριό μας. Όταν πρόσφατα τη ρωτήσαμε τι της έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση, όσα χρόνια είναι νύφη στα Βρουβιανά; απάντησε αυθόρμητα: το δέσιμο που έχετε μεταξύ σας!» Αυτό το δέσιμο λοιπόν που υπάρχει και σήμερα, τα λέει όλα και εξηγεί πώς αυτός ο άλλοτε μικρός μαχαλάς, άντεξε στο χρόνο, στις αντίξοες συνθήκες, έγινε μεγάλο χωριό, κοινότητα. Προσέφερε πολλά και συνεχίζει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Ας δούμε λοιπόν πώς εκφραζόταν η συνεργασία, η αλληλεγγύη τις παλιότερες εποχές στο χωριό μας, σε σχέση με τις ασχολίες των κατοίκων: Η κύρια ασχολία των Βρουβιανιωτών ήταν η κτηνοτροφία και λιγότερο η γεωργία. Φτωχοί άνθρωποι οι περισσότεροι, είχαν την ανάγκη ο ένας του άλλου. Έτσι όταν ήθελαν να καλλιεργήσουν τη γη, συνήθως ΄΄σέμπρεβαν΄΄ (συνεταιριζόταν) . Όταν είχε κάποιος ένα ζώο «καματερό» βόδι ή μουλάρι, ΄΄σέμπρεβε΄΄ με τον άλλο που είχε και αυτός ένα. Τα κάνανε δηλαδή ζευγάρι και με αυτό όργωναν και έσπερναν τα χωράφια και των δύο. Στο τέλος μοιραζόταν ακριβοδίκαια το γέννημα των δύο χωραφιών. Στο θέρισμα που χρειαζόταν πολλά χέρια, βοηθούσαν όλοι. Ανεξάρτητα αν ήταν ΄΄σέμπροι΄΄ ή όχι και έτσι η δουλειά τέλειωνε πιο γρήγορα (στην ώρα της) και με λιγότερο κόπο. Το ίδιο γινόταν και στο αλώνισμα. Πρόσφεραν σε όσους δεν είχαν αλωνιστικά, τα ζώα για το αλώνισμα (άλογα ή μουλάρια), το αλώνι τους πολλές φορές, βοηθούσαν να κουβαλήσουν τα δεμάτια με το θερισμένο σιτάρι. Φυσικά η βοήθεια συνεχιζόταν και στο λίχνισμα. Στον ξεχώρισμα δηλαδή του καρπού από τα άχυρα. Επαγγελματίες αλωνιστές δεν υπήρχαν, που να μπορεί κάποιος να τους πληρώσει και να κάνει τη δουλειά του, γιατί λίγο πολύ όλοι την ήξεραν τη δουλειά. Παρόλα αυτά, αν κάποιος για οποιοδήποτε λόγο, ανέθετε σε άλλον το αλώνισμα, εκείνος πληρωνόταν σε είδος (σιτάρι) ανάλογα με τα κιλά που θα έβγαζε. Όταν τα χωράφια ήταν σπαρμένα με καλαμπόκι, η βοήθεια ήταν και εκεί σημαντική. Στο όργωμα, τη σπορά, το ξεβεντάκιασμα, ( αφαιρούσαν τα στάχια του καλαμποκιού, όταν ήταν ακόμα χλωρά), το μάζεμα και κουβάλημα στο σπίτι, στο ξεφλούδισμα (αφαιρούσαν τα φύλλα από τον καρπό), τα στουμπίγματα ( χτυπούσαν τις ρόκες με ξύλινους κόπανους, για να ξεκολλήσει ο καρπός από το κότσαλο). Στη ποιμενική ζωή επίσης η συνεργασία ήταν πλήρης και η αλληλοβοήθεια αμέριστη. Το ΄΄σμίξιμο΄΄ : όταν είχαν λίγα γιδοπρόβατα, τα έσμιγαν όλα μαζί και αν δεν είχαν τσοπάνη επί πληρωμής, εναλλασσόταν οι τσοπάνηδες με την ΄΄αράδα΄΄, και ανάλογα με τον αριθμό σε γαλάρια που είχε ο καθένας. Το ίδιο περίπου γινόταν και με τα γελάδια, και ο βουκόλος είχε στη μέρα του την εύθηνη όλου του βουκολιού (κοπαδιού). Στον κούρο επίσης, όταν κούρευαν τα γιδοπρόβατα, η συμμετοχή ήταν μεγάλη και η δουλειά γινόταν ομαδική. Πληρωμή τους ήταν ένα καλό τραπέζι, ψητά και κρασί που φρόντιζε να προσφέρει ο «τσέλιγκας» που κούρευαν το κοπάδι του. Οι γυναίκες αλληλοβοηθιόνταν σε διάφορες δουλειές όπως: το καθάρισμα του σιταριού, στον τραχανά, να φτιάξουνε τον κήπο, το πλύσιμο, το λανάρισμα, το γνέσιμο, στο ετοίμασμα του αργαλειού, κ. α. Ακόμα και αν κάποιος ήταν άπορος και ήθελε να αποκτήσει κάποια λίγα ζωντανά για να τρώει γάλα η οικογένειά του, την περίοδο που γινόταν το ΄΄απόκομμα΄΄ ( ξεχώριζαν τα αρνοκάτσικα από τις μανάδες τους), παγαίνανε στις στάνες και ζητούσε ένα θηλυκό, αρνί ή κατσίκι. Εκείνοι τους το έδιναν με τις ευχές τους να τα χιλιάσει. Εκτός από τα παραπάνω, υπήρχαν και άλλες μορφές συνεργασίας και αλληλοβοήθειας , όπως στο κτίσιμο σπιτιών, να φράξουν τα χωράφια, να φτιάξουν τις στέρνες κ. α. Στις κοινωνικές, εκδηλώσεις όπως, γάμοι, βαπτίσεις, γιορτές, πένθη, αρρώστιες, η συμπαράσταση των συγχωριανών μας ήταν καθολική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στο κάλεσμα για γάμο, αυτός που καλούσε, ζητούσε από τον καλεσμένο να τον ΄΄συνδράμει οικογενειακός΄΄. Αξίζει να σημειωθεί και η διενέργεια της ΄΄παγάνας΄΄ (παγίδας), για το κυνήγι του λύκου που ήταν το σοβαρότερο πρόβλημα των κτηνοτρόφων. Οι λύκοι ήταν πολλοί και συχνά κατασπάραζαν ακόμη και ολόκληρα κοπάδια. Ήταν δηλαδή ομαδικό κυνήγι που αποτελούμενο από πολλά μέλει και ακολουθώντας συγκεκριμένο σχέδιο, σκοπό είχε να παγιδεύσει το λύκο και να τον φέρει σε σημείο βολής. Τέλος πέρα από τις όποιες συνεργασίες προσωπικού χαρακτήρα, υπήρχε συμμετοχή, προσφορά και βοήθεια για κοινωφελείς σκοπούς. Αυτές συνήθως τις οργάνωνε το κοινοτικό συμβούλιο. Το κτίσιμο εκκλησίας, σχολείου, διάνοιξη κάποιου δρόμου, κ.τ.λ. Σε αυτά συμμετείχαν σχεδόν όλοι, είτε με προσωπική εργασία είτε με διάφορες προσφορές. Όλα τα παραπάνω κράτησαν αρκετές δεκαετίες και σημάδεψαν ανεξίτηλα την κοινωνική ζωή του χωριού μας στο πέρασμα των χρόνων. Σήμερα με την εξέλιξη και τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης, πολλά από αυτά έχουν εκλείψει. Καλό είναι να τα θυμόμαστε και να προσαρμόζουμε τη λειτουργία και τη δράση μας, στα σημερινά δεδομένα. Στις μέρες μας πέραν της οικονομικής κρίσης, υπάρχει έντονη κρίση αρχών και αξιών. Η συνεργασία , και αλληλεγγύη , δεν λειτουργούν μόνο ως άμυνα, αλλά ίσως είναι επιτακτική ανάγκη για την ίδια την ύπαρξη μας. |
World Time
Follow us
Δημοσκόπηση
Ημερολόγιο
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Πρόσφατα Άρθρα
