Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν αφιερωμένες στους θεούς προστάτες των πόλεων. Έτσι είχαμε,  στην Αθήνα τα παναθήναια, στην Κόρινθο τα Ίσθμια, στους Δελφούς τις Αμφικτιονίες κ.τ.λ.

Αργότερα όταν προς το τέλος του 3^ου μ .χ. αιώνα, όταν στην Ελλάδα επικράτησε η νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός, οι εκδηλώσεις αυτές προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα και εξελίχτηκαν σε πανηγύρια, όπως τα ξέρουμε σήμερα.

Τα πανηγύρια τώρα είναι αφιερωμένα, στη μνήμη του Αγίου ή της Αγίας, πολιούχου και προστάτη, της πόλης ή του χωριού.

Στο χωριό μας γινόταν δύο πανηγύρια. Ένα μεγάλο που συνεχίζεται ακόμη, τ’ Αϊ Γιαννιού και ένα μικρό που γινόταν τη Δευτέρα της λαμπρής, που δυστυχώς εδώ και τρείς σχεδόν δεκαετίες, δεν γίνετε. ( στόχος του συλλόγου μας, είναι να το αναβιώσει).

Το μικρό αυτό πανηγυράκι, ήταν ουσιαστικά ένα ημερήσιο γλέντι, προς τιμήν της Παναγίας, στην οποία είναι αφιερωμένη η εκκλησία του χωριού μας,  «Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου».
Αυτό λοιπόν το μικρό πανηγυράκι γινόταν ως έξης:              
Μετά το σχόλασμα της λειτουργία της Δευτέρας της Λαμπρής, αφού ανταλλασσόταν οι καθιερωμένες ευχές και μοιραζόταν τα ΄΄σπερινά΄΄  των εορτασάντων, οι συγχωριανοί και όποιοι επισκέπτες από τα γύρω χωριά, παρέμεναν στο χώρο, καθισμένοι στα καφενεία και τα πεζούλια της εκκλησίας, περιμένοντας τη σειρά τους,  να μπούνε στο χορό και να γλεντήσουν.
Τη σειρά χορού την κρατούσε η κομπανία, οι οργανοπαίχτες, που συνήθως ήταν από τα γύρω χωριά.
Οι κομπανίες αυτές αποτελούταν συνήθως από δύο οργανοπαίχτες.  
Παλιότερα από βιολί και ντέφι (παραδοσιακό) ή  βιολί και κιθάρα, αργότερα  κλαρίνο και κιθάρα. (όταν έκανε την εμφάνισή του το κλαρίνο, όπου και κυριάρχησε στη συνέχεια και λόγο των μαγευτικών ήχων του, αλλά και έχοντας και πιο δυνατή ακουστική από το βιολί, γιατί την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ηχητικά συστήματα).
Εξέδρα φυσικά για την ορχήστρα δεν υπήρχε και η θέση τους ήταν κάτω από τον βαθύ ίσκιο του πουρναριού, σε καρέκλες του καφενείου και αργότερα στα σκαλοπάτια του τοίχου.
Το χορό άνοιγαν οι γεροντότεροι και ακολουθούσαν οι πιο νέοι, με μια σχετική προτεραιότητα στις γυναίκες, που είχαν μικρή συμμετοχή και έφευγαν γρήγορα για τα σπίτια.
Τα κεράσματα ήταν συνήθως, ούζο σε ΄΄ρακουιάλια΄΄ και λουκούμι για τις γυναίκες και τα παιδιά.
Οι καλλιτέχνες αμειβόταν με  ότι είχαν την ευχαρίστηση αλλά και δυνατότητα, οι πανηγυριώτες- χορευταράδες. Φραγκοδίφραγκα δηλαδή, καμιά φορά τάλιρα και δεκάρικα και πολύ σπάνια ΄΄χαρτούρα΄΄, δηλαδή χαρτονομίσματα των πενήντα δραχμών.
Όμως ανάλογα με τις εποχές, το μεροκάματο ήταν καλό και στο τέλος του πανηγυριού, τις πρώτες βραδινές ώρες, όλοι ήταν ευχαριστημένοι
Το εκκλησιαστικό συμβούλιο, έπαιρνε ένα προσυμφωνημένο ποσό ή ποσοστό, ανάλογα με τις εισπράξεις των μαγαζιών, από τους καταστηματάρχες, που κατά καιρούς ήταν συνδιοργανωτές  του πανηγυριού, με το εκκλησιαστικό συμβούλιο.
Καταστηματάρχες και συνδιοργανωτές υπήρξαν οι:
Στάθης Βνάτσιος, Γιώργος Ματσιούλας (Γαζής), Μίμης Μουτσώκος, Χρήστος Μουτσώκος (Λεπίδας), Αποστόλης Ροΐδης (Αποστολάκης), Αθανάσιος Φλώρος (Σιούλας), Δημήτρης Βίτσας (Μίτσιος), Γιώργος Ζαχαρής, Δημήτρης Κατσούλης (μητσλής), κ. α.