Απο τα απομνημονευματα του ΧΡΗΣΤΟΥ Β. ΜΟΥΤΣΩΚΟΥ Ευτυχώς που υπήρξαν μερικοί άνθρωποι οπως ο μακαρίτης ο μπάρμπα Χρήστος, που άφησαν κάποια πολύ σημαντικά γραφτά, γιατί τα προφορικά χάνονται στο χρόνο!!
ΥΓ. Η επιστημονική ονομασία του γεφυριού είναι Κολυβά Απο που; και πως; δεν γνωρίζουμε.

XX

ΤΑ ΕΞΟΧΙΤΙΚΑ
(Από την εφημερίδα "ΤΑ ΒΡΟΥΒΙΑΝΑ" αρ. φύλλου 7 έτος 1993 αφιερωμένο στα Βρουβιανά που χάνονται)

Παιδιά μου να ξέρετε ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο ο νους του γυρίζει στα παλιά σαν τ’ αλαργινό πουλάκι που ψάχνει ξανά για την πρώτη του φωλιά.Σήμερα θα σας μιλήσω για τα Χριστούγεννα και πως τα ζούσαμε εκείνα τα χρόνια.

Από το φθινόπωρο τα προσμέναμε πως και πως και περισσότερο εμείς τα παιδιά. Πώς να μην τα περιμένουμε, αφού τα Χριστούγεννα ήταν η γιορτή της ξεγνοιασιάς και μικροί μεγάλοι ξέραμε ότι τις μέρες εκείνες θα παίρναμε χαρά που τόσο την είχαμε ανάγκη εκείνα τα δύσκολα τα χρόνια.

Σαράντα μέρες πριν από τα Χριστούγεννα ξεκίναγε και η νηστεία. Εδώ που τα λέμε αναγκαστική πιο πολύ ήτανε, μπας κι είχαμε τότε κρέατα κάθε μέρα; Που και που τρώγαμε κρέας. Κάθε οικογένεια μεγάλωνε, τότε, κι ένα γουρουνάκι για τα Χριστούγεννα.

Θα φκιάσω γίδια, θα γίνω (πάλι) τσοπάνης.

Το πήρα απόφαση.

Βρήκα επιτέλους το επάγγελμα που μου ταιριάζει.

Μπορεί να άργησα λίγο αλλά ποτέ δεν είναι αργά, πάντα είναι αργότερα ή πολύ αργά.

Βρήκα επάγγελμα που συνδυάζει τα πάντα, από την παράδοση μέχρι την αιχμή της τεχνολογίας.

Θα φκιάσω γίδια, θα γίνω (πάλι) τσοπάνης.

Μιλάμε για φτώχεια. Όμως τι είναι πραγματικά φτώχεια;

Τη φτώχεια την αντιλαμβάνομαι στις ιστορίες των γονιών μου. Ακόμα χειρότερα σε αυτές των παππούδων μου που έζησαν τον ξεριζωμό και τα χρόνια τα κατοχικά. Διάβασα γι’ αυτήν και στο βιβλίο του Φράνκ Μακ Κόρτ «Οι στάχτες της Άντζελα» και ήταν απόλυτη η μορφή της.

Σε όλες τις παραπάνω ιστορίες όμως εντοπίζω μια κοινή συνισταμένη. Η φτώχεια είναι απαλλαγμένη από ενοχή. Στα παιδικά χρόνια των γονιών μου η φτώχεια ήταν κοινός τόπος. Δεν προκαλούσε ντροπή αλλά αλληλεγγύη. Αν μια οικογένεια είχε 2 φραντζόλες ψωμί έδινε τη μια στον γείτονα. Κι εκείνος την έπαιρνε χωρίς να σκύβει το κεφάλι. Τα παπούτσια ήταν φθαρμένα και τρύπια αλλά τα παιδιά τα πετούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη και έτρεχαν στον δρόμο να παίξουν ξυπόλυτα μα ανέμελα. Και στο βιβλίο του ο συμπαθής συγγραφέας, παρόλο που σου περιγράφει την πιο απόλυτη φτώχεια και την πιο τυραννική πείνα, παρατηρώ ότι το κάνει χωρίς πίκρα, χωρίς αίσθημα ότι αδικήθηκε. Με αυτοσαρκασμό και χιούμορ που σε αφήνουν άναυδο. Κοίταξε τη φτώχεια του στα μάτια κι έτσι τη νίκησε.

Στα σημερινά δύσκολα χρόνια μιλάμε κι εμείς για φτώχεια. Δεν είναι τόσο απόλυτη. Είναι όμως γεμάτη ενοχή κι αυτό την κάνει ανυπόφορη. Ενοχή που μας φόρτωσαν κι εμείς τη σηκώσαμε. Τα παλιά μας παπούτσια, τα φθαρμένα ρούχα των παιδιών μας ίσως δεν θα μας απασχολούσαν τόσο αν δεν μας ενοχλούσε το γεγονός ότι οι άλλοι τα βλέπουν, ο οίκτος που νομίζουμε ότι διαβάζουμε στα μάτια τους. Θαρρείς και το περίβλημα σου και η γνώμη των άλλων γι' αυτό αντί για σένα είναι που έχει σημασία. Θαρρείς και αυτά προσδιορίζουν τι άνθρωπος είσαι, τι άνθρωπος μπορείς να γίνεις, τι μπορείς να πετύχεις.

Φτώχεια δεν είναι αυτά που δεν έχεις. Είναι αυτά που δεν είσαι. Αυτά που δεν κάνεις. Επειδή δεν σε αφήνουν. Κι εσύ τους το επιτρέπεις.

*Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

...Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός
ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η
λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ'
τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι
τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να
φοβάσαι τον εαυτό σου......

Χθες βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο... Σα να είχε ξημερώσει όταν άνοιξα τα μάτια μου κι εκεί μπροστά μου στεκόταν ένα Τζίνι. Ναι, ένα Τζίνι μαγικό, σαν εκείνο που όλοι έχουμε δει με τα μάτια της φαντασίας μας, μέσα από τα παραμύθια του Αλαντίν. Δεν τρόμαξα, του χαμογέλασα, λες κι ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου να ξυπνάς και να έχεις απέναντί σου ένα τέτοιο μυθικό πλάσμα.

Μιά φορά κι έναν καιρό ,ήταν μιά μικρή κι όμορφη χώρα.
Μιά χώρα ζηλευτή. Μιά χώρα που ο Ήλιος την ζέσταινε ολοχρονίς, που την αγκάλιαζαν και της τραγουδούσαν οι Θεοί. Μιά χώρα που χόρευε στις μουσικές των πελάγων και μέθαγε με το θυμάρι και το δεντρολίβανο.

Κάτι άλλαξε. Απο τότε που οι ευθύνες φύγαν από το εγώ και ήρθαν στο εμείς, για μένα, κάτι άλλαξε. Ήμουν πάντα ένα παιδί της πόλης,  μεγαλωμένος  σε αυτήν με τις συνήθειές της , τα καλά της και τα κακά της. Τώρα όμως ζηλεύω την ζωή στο χωριό όπως την αντικρύζω σήμερα .

Εφυγα.

Ενοιωσα ότι έπρεπε να δραπετεύσω, χωρίς να ξέρω από που.
φυλακισμένο το σώμα μου δέν ηταν, αλλά το μυαλό και η ψυχή μου  ηταν.
Σκέφτηκα να παω  στο χωριό.
Εφτασα βράδυ, έπεσα να κοιμηθώ.
Ξύπνησα από τη πολύ ησυχία, ξημερώματα.

Τι να τα κάνω τα καλά
που έχω στην πολιτεία
μπροστά στις τόσες ομορφιές
και αυτη τη γοητεία

Μικρός μια μέρα έφυγα
να πάω στα μαύρα ξένα
μα! ομορφότερο χωριο
δεν βρήκα αλλο απο σένα.!